”Hluti hússins var með stráþaki og á annarri hliðinni náði þakið niður að jörð.
Á veturna, þegar snjóaði, og pabbi okkar var ekki heima, skemmtu fósturbræður mínir sér við að
renna sér alveg ofan frá strompinum og niður þakið”
(Úr bókinni Martinus' erindringer (Minningar Martinusar))
|
Martinus var uppi á árunum 1890-1981 í Danmörku. Hann er þekktur fyrir umfangsmikið ritverk sitt byggt á andlegum vísindum sem fengið hefur yfirheitið Þriðja Testamentið. Lífshlaup hans er saga um hinn fátæka og ómenntaða landsbyggðardreng sem enginn vissi af fyrr en hann þrítugur að aldri upplifði djúpstæða breytingu á dagsmeðvitund sinni sem gerði honum kleift að útskýra samhengi alheimsins í einni heildstæðri heimsmynd sem byggir á andlegum vísindum. Eftir þessa upplifun vann hann í sextíu ár að því að útskýra og miðla þessari heimsmynd sinni sem einnig hefur verið kölluð "Alheimsfræði Martinusar” og/eða "Andleg vísindi Martinusar”.
Óskylgetið barn – fátækt og
takmörkuð skólaganga
Hún hafði ekki möguleika á að ala upp soninn og því var honum komið fyrir í fóstur hjá móðurbróður sínum og frænku þar sem hann svo ólst upp á bænum “Moskilvad” við fábrotin kjör. Kennslan í sveitaskóla staðarins takmarkaðist við sálmavers, grísku, landafræði, reikning og stöku sinnum smávegis sögu og náttúrufræði – alls sex tímar á viku yfir sumartímann og þrjátíu tímar á viku yfir veturinn. Þar sem Martinus var óskilgetinn var hann sjálfkrafa dæmdur til eilífrar glötunar af heittrúar prestinum í sókninni. Sjálfur lagði hann enga trú á slíkt. |
|
Martinus hafði þegar á þeim tíma byrjað að mynda náin persónuleg tengsl við hinn andlega heim/Guð. Hann segir frá því að ef hann t. d. varð vitni af því að fluga var við það að drukkna í mjólkurkönnu brást hann fljótur við og bjargaði henni, enda fannst honum að hann gæti annars ekki vænst þess að Guð myndi bjarga honum ef hann þyrfti einhvern tímann á því að halda. Uppvaxtarár og verkleg vinna |
”Grundvöllur lesandans verður því ekki þær andlegu skynjanir, sem ég hef
hlotið, einar sér, heldur afleiðingarnar, sem þær hafa skapað, því að þær getur hver maður meira
eða minna athugað, sem til þess er hæfur siðferðislega, og er óhlutdrægur og frjáls. Þessar
afleiðingar eru starfsemi mín í heild.”
(Upphaf köllunar minnar, smábók 4, kafli 20.)
“Þær gáfur, sem ég hef náð að þróa, er aðeins það, sem allar manneskur sem á
undan mér komu hafa náð, og það sem allir þeir sem á eftir mér koma munu ná, algjörlega án
undantekninga”.
(Den Intellektualiserede Kristendom (Vitsmunavæddur Kristindómur),
stk. 5)
|
En Martinus þráði að gera meira með líf sitt en bara að sitja á skrifstofu og skrifa tölur alla daga. Á tímabil heillaðist hann af hugmyndinni um að gerast trúboði, en gaf það frá sér meðal annars vegna þess að hann gat ekki samsamað sig þeirra tíma túlkun á ýmsum kristilegum gildum. Það átti síðar eftir að koma í ljós að Martinus fékk algjörlega sína eigin köllun í lífinu. Alheimsvitund við 30 ára aldur
Í upphafi Bókar Lífsins 1 skrifar hann á þessa leið:
Þetta nýja vitundarástand sem Martinus öðlaðist þrítugur að aldri kallar hann ”alheimsvitund” (kosmisk bevisthed). Forsenda alheimsvitundar er háþróaður innsæishæfileiki sem allir munu upplifa fyrr eða síðar. Vinnan við heimsmyndina Eftir að Martinus hafði öðlast alheimsvitund, þurfti hann að venjast því að nota hana. Hann komst fljótt að því, að það var nauðsynlegt fyrir hann að verða jurtaæta. Honum varð líka ljóst, að það dugði ekki, að vinna við andlegu vísindagreiningarnar einungis í frístundum. Þetta leiddi til þess að næstu árin varð hann að vera mjög nægjusamur, og lifa á stuðningi frá góðhjörtuðu fólki, sem skildi nauðsyn þess að hann helgaði sig köllun sinni. Fyrsta bindi af aðalritverkinu Bók Lífsins var tilbúið til útgáfu árið 1932, og næstu tæplega 50 árin hélt hann áfram sínu umfangsmikla rithöfundarstarfi, sem átti eftir að telja mörg þúsund blaðsíður af texta, táknmyndateikningar, og fjöldann allan af fyrirlestrum. Mikilvægur liður í köllun Martinusar gengur út á að skýra þróun kristindómsins og annarra trúarbragða í átt til framtíðar þannig að þau muni koma til móts við vitundarstig hinnar vitsmunalega þróuðu nútímamanneskju. Þess vegna kallar hann verk sín vitsmunavæddan kristindóm (intellektualiseret kristendom) og hefur gefið þeim yfirtitilinn Þriðja Testamentið. Þannig sameinar hann vísindahyggju og trúarbrögð, sem annars eru mjög aðgreind, í ný andleg vísindi, sem hann sér fyrir að verði grundvöllurinn að framtíðarþróun mannkynsins. Mikilfenglegur persónuleiki án persónudýrkunar
Martinusi þótti mjög mikilvægt að ekki myndaðist neins konar sértrúarflokkur eða félagssamtök í kringum ævistarf hans, og frábað sér allri persónudýrkun. Það tilheyrði ekki köllun hans að vera leiðtogi í guðsdýrkunarsöfnuði eða trúarsamfélagi. Meginmarkmiðið í lífi hans var að skrifa niður og miðla alheimsvisku sinni. Í litlu Danmörku, landi efnishyggjunnar á þeim tíma, gat hann óáreittur unnið þessa vinnu. Þetta þýddi þó ekki, að hann lifði í einangrun. Hann var alltaf mjög vingjarnlegur þegar fólk snéri sér til hans, og gaf sér tíma til að svara spurningum. Þegar á allt er litið var hann mjög glaðvær og vingjarnlegur maður, sem hafði ánægju af að vera með góðum vinum. Þar sem hann hafði þróast í tvípóla manneskju lifði hann ekki í sambandi og eignaðist ekki fjölskyldu. Tíðum spurningum varðandi þetta svaraði hann gjarnan glaðlega á þá leið að hann væri jú giftur öllu mannkyninu. Martinus bjó í litlu íbúðinni sinni á annarri hæð í Stofnun Martinusar (Martinus Institut) til síns dauðadags árið 1981. En orð (”sag”) hans lifir áfram – og nýtur sívaxandi áhuga meðal andlega leitandi fólks víða um lönd.
|
